တနေ့သ၌ ပျောက်ချက်သားကောင်းနေသော ငပျင်း၏ဆရာJ.N ngapyinlay အုတ်လိုင်းပေါ်သို့ တက်လာကာ ဂျီတောတွင် စကားစမြည်ပြောဖြစ်လေ၏။ ထိုသို့ရောက်တတ်ရာရာ ပြောဆိုနေရာမှ မြန်မာစာတွင် စာလုံးပေါင်းသတ်ပုံ မည်မျှအရေးကြီးကြောင်း၊ အရေးအသားကို မည်သို့ဂရုစိုက်သင့်ကြောင်း စသဖြင့် ကြောင်းချင်းထပ်အောင် ဆုံးမဩဝါဒများကို လှိုင်လှိုင်ပေးသွားလေ၏။ ဆရာကြီး၏ ဆုံးမဩဝါဒများကား လေးစားအားကျ အတုယူလိုက်နာဖွယ် ကောင်းလှသောကြောင့် အများပြည်သူ ဗဟုသုတ တိုးပွားရလေအောင် ငပျင်းလေးက ပြန်၍ ဝေမျှလိုက်ရပေသည်။ ဆရာJ.N: ခတ်တရ် လူတွေကခတ်တရ် မှုားနေလို့ပျင်ပေးယင်လဲ ဘာဖြစ်သလေး ညာဖြစ်သလေးနဲ့၊ တကရ်တော့ စာလုံပေါင်း သက်ပုံတို့ ရေးထုံးတို့ စိုတာ ဂရုဆိုက်နှိုင်မှတော်ကာကျမရ်လေ၊ ကိုယ့်ဟာကို စာအုတ်ထဲရေးပီး ခေါင်အုံန်းအောက် ထားအိတ်တရ်စိုယင်တော့ တမျိုးပေါ့၊ လူတကာမြင်တယ့် အင်တာနတ်ပေါ်တတ်ပီးရေးမရ် စိုယင်တော့ စာလုံပေါင်းကို သတိထား၇မှာလေ ၊ ကိုယ့်ဟာကို ရေးချင်သလိုရေးမ၇် မှုားခြင်သလိုမှုားမ၇် ကိုပိုင်လွှတ်လပ်ခွှင့်ဘဲ စိုရင်တော့ ငါဖင်ပျောင်တာ ဘာဖြစ်လဲ ငါတောင်မရှတ်တာလို့ ပြောနေသလိုဘဲ ဖြစ်နေမှာပေါ့။ မြန်မာစာမှာ စာလုံးတွေးကို သူ့နေယာနဲ့သူ ခွဲထား ချားထားမှ စိုလိုတဲ
မြစ်ပြင်အား ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာသော လေနုအေးကို တဝရှုသွင်းရင်း ဘေး၌ရှိသော သစ်သားခုံလေးပေါ်၌ ထိုင်လိုက်၏။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်လုံးကား တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေ၏။ တစ်ခါတစ်ရံ အရှေ့ကားလမ်းပေါ်မှ ဖြတ်သန်းသွားသော ကားအချို့ကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဆူဆူညံညံ အသက်ဝင်လာသကဲ့သို့ ရှိသော်လည်း ကားလွန်သွားသည် နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ပြန်လည်ကာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက် သွားပြန်လေတော့သည်......။ ကျွနု်ပ်သည် ခြံဝင်းအတွင်း၌ ပေါက်နေသော သစ်ပင်ပန်းမန်များ၏ အလှကိုကြည်နူးစွာ ခံစားရင်း ဒီခြံလေးကို ပြောင်းလာတာ မှန်တယ်လို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ချီးကျူးနေမိသေးတယ်...။ ကိုယ်တတ်သိနားလည်ထားတဲ့ စာပေပညာနဲ့ ပရိတ်သတ်ကို အကျိုးပြုမယ်ဟဲ့လို့ မတန်မရာတွေးပြီး ... စာရေးဆရာတွေဆိုတာ အာရုံတွေ အမြဲလန်းဆန်းနေဖို့ ဆိတ်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့ နေရာတစ်ခုပြောင်းရမယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်ကြီးနဲ့ လူအထင်ကြီးလဲ မနဲဘူးဆိုပြီး ဒီကိုရောက်လာတာပဲဗျို့...။ ဒီနေ့မနက်ထတော့ ညကအရှိန်နဲ့ လူတစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်ချင်ဖြစ်နေ... စာရေးရမယ့် တာဝန်ကလဲရှိသေးတယ်... ဒီတော့ကာ အရက်နာကျတာကို အရက်နဲ့ ပြန်တိုက်ရသင့်တယ်လို့ တွေးမိတယ်...။ အဟေး... နိုင်ငံရေးသမားတွေ အပြောလေးနဲ့ဆိုရင်တော့ ပူးသတ်တယ်ဆိုလားပဲ....။ ခက်တ